Bzim çocukluğumuzda çok güzel insanlar vardı Adana'da;
Mütevazılığı elden bırakmazlar,
kimseye tepeden bakmazlardı..
Onlar Adana'nın sağ duyguyu kişilik olarak benimsemiş, özümsemiş insanlarıydı..
Şimdi anılarda yaşayan!..
***
Ne güzel insanlar vardı, bizim gençliğimizde Adana'da;
Dürüst olmayı içtenselleştirmiş mert insanlardı..
"Dobralık" adı altında "dangalak dangalak konuşmazlardı.
Kelimelerini özenle seçme, kırmadan dökmeden ifadelere dökebilme yetenekleri vardı;
hem de incitmeden!..
***
Ne güzel insanlar vardı bir zamanlar Adana'da;
Nankörlüğün her çeşitini tattıkları halde, yaptığı iyilikleri yüze vurmazlardı..
Hoş görülü, saygılı, seviyeli insanlardı onlar;
Kimse için, çizgisini bozmayan!..
***
Ne güzel insanlar vardı çok değil daha dün gibi, Adana'da;
Yaptığı iyilikleri aklında tutmayan, ama gördüklerini unutmayan..
İyiliğin, meziyet değil; insanlarda olması gerektiğine inanan..
Ve mylegüzel insanlar vardı ki;
Bilgili olduğu halde, bilgisini görgüsünü göze sokmayan..
O bilgiye, o görgüye yakışır yaşayan!..
***
Öyle güzel insanlar vardı ki bu sarı sıcak memleket Adana'da,
Kötülüğe iyilikle karşılık vermeyi ilke edinen..
Zengin fakir, yaşlı genç, çoluk çocuk, kadın kız, okumuş cahil arasında ayrım yapmadan saygı, sevgi duyan..
***
Ama o güzel insanlar terk ettiler bizi birer birer..
Şimdi ne değişik insanlar var o güzel Adana'da;
Gönlü güzel insanları "aptal" , kendilerini "makbul insan" sanan..
O zaman güzel insanlar çoktu; mutluyduk, umutluyduk..
Bugün kim olduğunu bilmediklerimiz sardı dört bir yanımızı;
"Mutsuz" kaldık..
Umutsuzuz!
*bir dost mektubundan düzenlenmiştir.