Rüzgârın beklenen ayı Eylül…
Harman yerinde son buğday başakları sovrulurken, rüzgârla gelen haberleri bekler insan. Göçmen kuşlar, Allı Turnam misali, yola düşme vaktini bilir. Uzak ufuklara doğru kanat çırparlar; gökyüzünde çizdikleri yollar, bir vedanın sessiz haritaları gibidir.
Kırlardaki sarı yapraklar, “Kış geliyor” der gibi dallarından kopar, toprağın koynuna düşer. Bağlar, bahçeler susar; kuruyan dallar, eski yazın neşesini çoktan unutmuştur. Tabiat, ağır ağır kışa hazırlanırken, biz de içimizde bir başka göçü hissederiz.
Göçmen kuşların ardında bıraktıkları gökyüzü, gurbetin rengini taşır. Onların hasreti, uzak diyarlarda sevdasına kavuşmayı bekleyen yüreklere benzer. Dünya da aslında bir göç değil midir? İnsan da öyle… Ahirete gidenlerin ardından kalanlar, gurbetteki bir yolcunun ardından bakan gözler gibi dalar uzaklara.
Ve bilirim ki; insanın sevdiklerinden ayrılışı da bir ölümlü göçtür…
Bu göçte ne bavul vardır, ne yol hazırlığı; sadece yüreklerde kalan hatıralar ve dualar vardır.
Allı turnam bizim ele varırsan,
Şeker söyle kaymak söyle bal söyle .
O yâre..
Şakir DENİZ
Akdağmadeni